Poems

Zabrzmiał deszcz, zaszumiały trawy...
Wicher namiętności zdmuchnął sumienie.
Zostały suche krople, rozgrzane pragnienie
I wciąż Twoje nadal niewzruszone obawy .

W mętnej wodzie zobacz moje myśli .
Wyczytaj zaklęcie, by światła już zgasły .
Byś mogł znów ujrzeć autoportret własny,
Z ustami czerwonymi jak owoc wiśni.

Podaruj koloryt, podaruj wachlarze .
Pocałunków ,których smak już zapomniany.
Przez strzępy wspomnień wciąż będę nękana,
I z fragmentów odtworzona, jak piękne witraże...

Spadł deszcz
w ciemną noc
popłynął po twarzy
zatopił lęk
i ból ukoił
i każdy sen
spadł deszcz
kroplami Twych łez

I każdą z nich
uchwycić chciałam
w mych dłoniach zamkniętych
uczynić bezpieczną
i schować
tylko dla siebie
i obmyć duszę
łez Twoich deszczem  ....

Jedzenie - nie do jedzenia,
radio - nie do słuchania ,
długopis - nie do pisania .

Życie przestało być do wytrzymania ,
cel stał się nie do osiągnięcia ,
uśmiech stracił na znaczeniu .
Łza już nie jest kojąca...

Powiedz dlaczego nie mówisz ?
i pisząc przestajesz coś głosić ?

powiedz dlaczego,
przestaliśmy być dla siebie ,
i nie umiemy się nawzajem znosić  ???

Przegapiłam jeden dzien z własnego życia.

Wyblakła barwa marzeń,

szare myśli rozlane na papierze.

Już tylko tusz i nic więcej.

A tam, tam w oddali stoi lustro,

Kiedyś odbijało szczęście...

Na horyzoncie, pojawia się słońce.

Nie widać.

Nie słychać.

Ktoś zamknął oczy, poczuł ubogi wiatr.

Nawet się nie przedstawił.

A marzenia?

Nie wracają, są

Wspomnienia?

Nie odchodzą.

Wiara?

Jest, choć czasem zapomniana

A My?

Czarno-biali z marzeniami...

Samotna zagubiona dusza
W przestrzeni czasu trwa,
Nie mogąc odnaleźć się
W świecie,
W którym przyszło jej żyć,
Próbuje zrozumieć
Jego sens...

Aniele ,
Czy stąpając po ziemi
Stałeś się
Zwykłym człowiekiem?
Czy powrócisz do gwiazd?

Co myślisz,
Gdy mijasz mnie?
I gdy patrzysz na mnie,
Czy widzisz
To co ja?

Samotna zagubiona dusza
W przestrzeni bezsensu
Istnienia trwa...
Dwie dusze obok siebie
Dwa ciała tuż obok...
Trwają osobno...